برگ‌های برنده یک بازیگر ماهر

هنر و سرگرمی — 25 سپتامبر 2012

گپ: یک تاک‌شوی موفق

یحیی نطنزی

گپ

کارگردان: رامبد جوان

اجرا: رامد جوان، سحر دولت‌شاهی

گپ برگ برنده‌های زیادی دارد. از یک طرف در زمانی از شبکه‌‌ آی‌فیلم پخش می‌شود که سریال‌ یا برنامه‌ بحث‌برانگیزی روی آنتن دیگر شبکه‌های تلویزیونی نمی‌رود. واقعیت این است که بعد از کورس سریال‌های نوروزی که تعدادی از آنها با استقبال خوبی هم مواجه شدند برنامه‌‌ چندان قابل توجهی در شبکه‌های تلویزیونی ایران پخش نشد که مردم را مشتاق تماشای خود کند و در میان آنها موجی از محبوبیت به راه بیندازد. در اواسط بهار برنامه‌های جنجالی‌یی مثل نود و هفت هم به پخش خود خاتمه دادند و کنداکتور شبکه‌های تلویزیونی یکباره خالی ماند. نزدیک‌شدن به پخش مستقیم مسابقات فوتبال جام ملت‌های اروپا هم مزید بر علت شد تا شبکه‌ها حاضر نشوند برنامه‌های ویژه و پرهزینه‌ خود را در اردیبهشت‌ و خرداد پخش کنند و برای رسیدن زمان مناسب تا تیرماه منتظر بمانند. در چنین شرایطی برنامه‌ گپ به دلیل موضوع حساسیت‌برانگیزش خیلی زود مورد توجه قرار گرفت و تا حدی خبرساز شد. این وضعیت برای برنامه‌ای که نه در شبکه‌های معمولی بلکه در یکی از شبکه‌های دیجیتال صدا و سیما پخش می‌شود قطعا یک امتیاز ویژه محسوب می‌شود.

اما برگ برنده‌های گپ به این نکته محدود نماند. این برنامه که با اجرای رامبد جوان و با همکاری همسرش سحر دولت‌شاهی اجرا می‌شود به سراغ زندگی خصوصی هنرمندان رفته است تا به کنجکاوی‌های مردم درباره‌ آنها پاسخ دهد. بررسی رابطه‌‌ مردم با هنرمندان و نحوه‌ مواجهه‌ آنها با یکدیگر در جامعه، ایده‌ محوری رامبد جوان برای ساخت این برنامه‌ گفت‌وگومحور است. در سه قسمت اول برنامه‌ چهره‌های شناخته‌شده‌ای مثل اشکان خطیبی، مهدی فخیم‌زاده و سیامک انصاری هم‌صحبت رامبد جوان شده‌اند و علاوه بر توضیح خصوصیات اخلاقی‌شان از انتظارات‌شان از مردم گفته‌اند. در برنامه‌های بعدی هم قرار است کسانی مثل رضا عطاران و مریلا زارعی مقابل دوربین قرار بگیرند و از رابطه‌شان با طرفداران‌‌شان بگویند.

رامبد جوان در گپ از یک سوژه‌ زرد و دستمالی‌شده استفاده‌ خلاقانه می‌برد و آن را به یکی از عوامل جذابیت برنامه‌اش تبدیل می‌کند. پی بردن به زندگی خصوصی هنرمندان همیشه موضوع کنجکاوی‌برانگیزی بوده است؛ آنهم در جامعه‌ای مثل ایران که پرس و جوهای خاله‌زنکی هنوز هم در میان مردم رواج دارد و اسباب تفریح برخی از آنها محسوب می‌شود. به همین دلیل وقتی مهمانان حاضر در گپ احساسات شخصی خود را تا حد ممکن عریان برای رامبد جوان تعریف می‌کنند سرگرمی سالم و البته بامزه‌ای برای مخاطبان به وجود می‌آورند که تماشای آن خسته‌کننده به نظر نمی‌رسد. خصوصا وقتی بازیگران مطرح تلویزیون و سینما از ترس‌شان از تنهایی‌، مرگ، پیری و حتی ارتفاع، پرده برمی‌دارند و تصویر نسبتا دقیقی از چهره‌ حقیقی خود ارائه می‌دهند. با این حال تصویری که رامبد جوان از طرفداران خود در قسمت اول این برنامه‌ ارائه می‌داد با اعتراض‌هایی همراه شد و شایعاتی مبنی بر توقیف برنامه به راه انداخت. به دلیل همین حرف‌ و حدیث‌ها بود که برنامه برخلاف پیش‌بینی تهیه‌کنندگان از پخش شبانه محروم ماند و به پخش هفتگی رضایت داد.

سم مهلک چنین برنامه‌هایی مصنوعی به نظر آمدن گفت‌وگوها و حرف‌های رد و بدل شده میان مهمانان و میزبان است. رامبد جوان برای فرار از این آسیب از فضای خشک و رسمی برنامه‌های گفت‌وگومحور فاصله گرفته تا صمیمیت میان او و هنرمندان انتخابی به آن سوی دوربین هم منتقل شود و بینندگان تحت تاثیر بیشتری قرار بگیرند. او از استفاده از دوربین خانگی هراسی ندارد و از اینکه عوامل پشت صحنه داخل کادر بیایند نمی‌ترسد. حتی گه‌گاه خودش از آنها می‌خواهد وارد کادر شوند و در حالی که مهمان برنامه مشغول صحبت است میکروفون ‌یقه‌ای او را تنظیم کنند تا صدایش به خوبی ضبط شود! از مهدی فخیم‌زاده می‌خواهد با لباس کاراته از مقابل دوربین کاتا اجرا کند، از سیامک انصاری می‌خواهد اطلاعاتش درباره‌ فرش را لو بدهد و رضا عطاران را با چهار دوربین در بازار تهران رها می‌کند و میان نماها کات نمی‌زند. بگذریم که گاهی به شعارهای کلیشه‌های رو می‌آورد و توی ذوق بیننده می‌زند. مثل سکانس تکرار شونده‌ی آخر هر برنامه‌ که از هر هنرمند می‌خواهد یک نهال بکارد و مردم را تشویق کند به جای درخت‌ها برج نکارند. با این حال گپ با محاسنی که به معایبش می‌چربند یک گام مثبت برای تجربه‌ شیوه‌‌ متفاوتی از برنامه‌سازی در شبکه‌های تلویزیونی ایران است. فقط حیف که به جای شبکه‌های پرمخاطب از شبکه‌های آی‌فیلم پخش می‌شود و آن‌طور که باید و شاید به حقش نمی‌رسد.