آنچه باید درباره گفتگوهای تکنولوژیک نوجوان‌‌ها بدانید

سلامت — 10 نوامبر 2011

نوجوان‌ها دائم در حال حرف زدن هستند با این فرق که کسی در مقابلشان نیست

رندی چپنیک مایرز/برگردان نادیا غیوری

من (ساعت چهار بعدازظهر): مشقاتونو بنویسین. خاموشش کنین!

من (ساعت شش بعدازظهر): بیاین شام بخوریم. خاموشش کنین!

من (ساعت نه شب): وقت خوابه. خاموشش کنین!

بچه‌ها (بدون درنظر گرفتن ساعت): صبر کن! وسط یه گفتگو هستم یا دارم حرف می‌زنم!

بچه‌های ۱۴ ساله، ۱۲ ساله و ۸ ساله من در حال انجام هر کاری که باشند ـ منظورم تکست فرستادن (همان اس‌ام‌اس ‌زدن) یا گشتن در فیس‌بوک است- برایشان فرقی نمی‌کند، موضوع این است که به هر حال آنها نمی‌توانند حتی برای یک لحظه هم که شده دست از حرف زدن بکشند. اما آیا این شکل از ارتباطات اجتماعی فرق زیادی با زمان نوجوانی خود من دارد که برای شنیدن شایعات و حرف‌های دور و برم گوشی تلفن را ساعت‌ها زمین نمی‌گذاشتم؟

هر نسل از بچه‌ها روش خاص خود را برای ارتباط برقرار کردن دارند. و به طور طبیعی هرچه بزرگ‌تر هم می‌شوند، خلوت و تنهایی بیشتری می‌خواهند. با این حال تکنولوژی خطراتی هم دارد. بنابر این وقتی موضوع بچه‌ها و تکنولوژی به میان می‌آید، چیزهایی هست که شاید دانستن آنها برایتان بد نباشد.

تکست فرستادن یا اس‌ام‌اس زدن

آنها با آن چه می‌کنند؟

برای بچه‌هایی که در عصر وایرلس بزرگ شده‌اند، تکست فرستادن روش تازه‌ای برای حرف زدن است. اصلا شوخی نمی‌کنم اما گاهی دیده‌ام که حتی نوجوان‌هایی که با هم روی صندلی عقب ماشینم نشسته‌اند، به جای حرف زدن باهم برای هم تکست می‌فرستند. بنابراین نباید تعجب کنیم وقتی می‌بینیم که در آمارگیری‌های موسسه Nielson، نوجوانان ۱۳ تا ۱۷ ساله در ماه به طور متوسط حدود ۳ هزار و ۷۰۵ تکست می‌فرستند و نوجوان‌های ۱۰ تا ۱۲ سال هم همین کار را یک هزار و ۱۷۸ بار در ماه انجام می‌دهند که خیلی هم کمتر از اولی‌ها نیست.

در واقع این بچه‌ها با ارسال تکست و فشار دادن دکمه‌های تلفن همراه و یا بلک بری‌اشان (البته به شرطی که توانسته باشند با وارد کردن فشار بیشتر به بازوی شما، شما را وادار به خرید آن کرده باشند) از هر جایی که باشند، کار گفتگوی رو در رو را با دوستانشان انجام می‌دهند و منظور آنها از ارسال تکست مثل ما بزرگ‌ترها فقط تبادل سریع اطلاعات نیست. بنابر این مطمئن باشید که فرزندتان وقتی مشغول تماشای یک فیلم است، وقتی سر کلاس درس نشسته و یا حتی بعضی وقت‌ها از زیر پتو هم می‌تواند پیغامی را برای دوستش بفرستد.

چرا تا این حد این کار را دوست دارند؟

«تکست فرستادن مثل فیس‌بوک متحرک است. راحت‌ترین راه است برای در ارتباط بودن با دیگران و برنامه ریختن.» ست مایرز/ ۱۴ ساله/ تورنتو

شما چه نقشی دارید؟

فرزند شما نمی‌تواند بدون داشتن تلفن تکست بفرستد. پس یادتان باشد اگر برایش تلفن خریدید این احتمال هست که او خیلی زود به این ابزار ارتباطی معتاد شود، بخصوص در مورد دختران. بنابر این شاید بتوانید قانونی وضع کنید که به آنها بگوید کی، کجا و چطور می‌توانند از این وسیله استفاده کنند.

قسمت خوب ماجرا این است که اگر فرزندتان تلفن همراه داشته باشد، شما هر وقت بخواهید می‌توانید برای او تکست بفرستید و او از این که شما مکرر با او تماس می‌گیرید در مقابل دیگران احساس سرافکندگی نمی‌کند. فقط باید تایپ کنید، بفرستید و صبر کنید. از من گفتن، اگر دقیقا این روش را رعایت کنید هنوز یک دقیقه نشده به شما جواب داده می‌شود.

متاسفانه قسمت بد ماجرا هم این است که تحقیقات نشان داده‌اند اغلب دانش‌آموزانی که تلفن همراه دارند در بیشتر مواقع به نشر اراجیف و ارسال عکس‌های همکلاسی‌های خود مشغول هستند. گاهی اوقات برای بچه‌ها خیلی آسان نیست که از خلال این تکست‌ها، فرق بین سرگرمی و رفتارهای مخرب را تشخیص بدهند. با استفاده از این ابزار دشمنی‌ها خیلی زود شکل می‌گیرند و به سرعت تشدید می‌شوند. خیلی آسان‌تر است حرفی را که نمی‌توانید یا نمی‌خواهید رو در رو به کسی بگویید، تایپ کنید و برایش بفرستید.

برای این که بتوانید از قافله اتفاقاتی که در اطرافتان می‌افتد خیلی عقب نمانید، مراقب رفتارهای فرزندتان به هنگام تکست فرستادن باشید. اگر این حالت همان چیزی شده که من به آن می‌گویم «Hyper texting» یا تکست زدن افراطی و بیش از حد آن هم با حالتی عصبی و با سرعت خیلی زیاد، وقت آن است که از او در این مورد سوال کنید. اگر زمان‌هایی که او با صفحه کلید تلفن همراهش کار می‌کند دیگر از کنترل خارج شده، در مورد داشتن آن خط تلفن تجدید نظر کنید و بدون فوت وقت موبایل را از او بگیرید.

فیس‌بوک

آنها با آن چه می‌کنند؟

برای این‌که بتوانید یک صفحه فیس‌بوک داشته باشید باید ۱۳ سالتان شده باشد اما این محدودیت نتوانسته مانعی برای بچه‌های کوچک‌تر باشد تا نتوانند عکس آپلود کنند، بازی کنند، عضو گروه‌های مختلف شوند و حتی اصطلاحات رایج زبانی این حوزه را یاد بگیرند تا بتوانند راحت‌تر با رفقایشان چت کنند. پس عجیب نیست که طبق بررسی شرکت تحقیقاتی Smarty Pants، فیس‌بوک یکی از ۱۰۰ نام محبوب در بین نوجوانان است.

بررسی‌های موسسه تحقیقاتی دیگری به نام Common Sense Media نیز نشان داده که خیلی از والدین دقیقا نمی‌دانند نوجوانانشان وقتی آنلاین هستند چه می‌کنند و شدیدا نسبت به سنی که آنها دیگر بدون نظارت در اینترنت می‌گردند، ساعاتی که صرف این کار می‌کنند و تصاویری که می‌بییند کم‌توجه هستند. این مشکل بزرگی است زیرا بسیاری از بچه ها از همین سنین است که درگیر معضل خطرناکی چون bullying می‌شوند یا به عبارت دیگر مورد زورگویی قرار می‌گیرند.

چرا تا این حد این کار را دوست دارند؟

«دوست دارم که می‌توانم هر وقت بخواهم بازی کنم و با دوستانم حرف بزنم.» کری ریسمن/ ۱۲ ساله / شهر ویتبی / انتاریو

شما چه نقشی دارید؟

به یمن وجود فیس‌بوک، وقتی که بچه‌هایم طبقه بالا هستند و خودم پایینم برایشان پیغام خصوصی می‌فرستم. دیگر این‌قدر را می‌دانم که نباید پیغامم را روی Wall آنها بنویسم (و بشنوم: «مامان، این کار خیلی زشته!») و خدا نکند که برای عکس‌هایی که پست کرده‌اند بخواهم like بزنم. ولی وقتی نوبت به دوست شدن یا Friend شدن با من در فیس‌بوک باشد، آنها هیچ انتخاب دیگری ندارند. اما حتی زمانی هم که در فهرست دوستان فرزندتان هستید، گه‌گاه Wall او را چک کنید تا ببینید خالی نباشد (چون در این صورت معلوم می‌شود که او مانع دسترسی شما به آن شده و به عبارت دیگر شما را block کرده). و همیشه درخواست دوستی مطرح شده از طرف دوستان فرزندتان را قبول کنید. هر چه تعداد دفعاتی که آنها شما را روی news feed خود می‌بینند بیشتر باشد، به آنها نشان می‌دهد که بیشتر در جریان کارهای آنها در اینترنت هستید.

اما طبق تحقیقات اخیر موسسه Kaplan Test Prep، ۳۵ درصد از نوجوانان با پدر و مادرشان در فیس‌بوک دوست نیستند و خیلی از آنها هم تقاضای دوستی از طرف آنها را نادیده می‌گیرند. آقای ریسمن، پدر کری که خود فعال در حوزه IT است با خطرات فیس‌بوک خیلی خوب آشناست. او معتقد است که در این فضا هرکسی می‌تواند با داشتن یک آدرس ایمیل یک هویت مجازی و غیر واقعی برای خود بسازد و از دیگران تقاضای دوستی کند. تنها کاری هم که فرزند ۱۲ ساله او باید بکند، فشار دادن یک دکمه و قبول کردن درخواست دوستی آن فرد است. از این به بعد این فرد که یک غریبه است به جمع دوستان وارد می‌شود، به همه اطلاعات، عکس‌ها و حتی پروفایل کری و دیگران دسترسی پیدا می‌کند و حتی گاهی باب مکالمه را هم با او باز می‌کند.

برای کم کردن از احتمال این خطر، ریسمن نرم افزاری را روی کامپیوتر خانه نصب کرده که سایت‌هایی را که پسرش می‌تواند از آنها بازدید کند محدود کرده و به او این امکان را می‌دهد که محتوای پیغام‌های پسرش را هم ببیند. آیا این کار فضولی نیست و نباید از انجام آن احساس عذاب وجدان داشت؟ به هیچ وجه این‌طور نیست. ریسمن می‌گوید: «در اینترنت هر پستی انشعابات متعدد دارد. پس بچه‌ها باید یاد بگیرند که همیشه قبل از وارد شدن به یک وب‌سایت از خود بپرسند: آیا والدین من از این‌که من اینجا باشم راضی هستند یا نه؟»